Op mijn 19e kwam ik als eerstejaars leerling-verpleegkundige op hematologie te werken. Ik zie mezelf nog staan, op de gang, met een vader van een jongen die heel slecht lag.
Hij had leukemie en zijn vader was intens verdrietig. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en huilde: “Hij is pas 19…”. Ik heb mijn armen om hem heen gelegd en dacht: “ik ook”.
Ik ben toen veel gaan lezen over rouw en rouwbegeleiding. Het is een rode draad in mijn leven geworden.